دولتی که چوب حراج به سرشاخه های کارون زد

من یه خوزستانیم که دیدم و مزه آب بعضی شهرای خوزستان رو چشیدم .مسئولان خوزستان خیلی بیعرضه تشریف دارند چون وقتی آب شهرهای این استان بدون آب تصفیه کن قابل شرب نیست شوشتر مسجدسلیمان ایذه و حتی اهواز که مرکز استان است وچندشهر دیگه چطورآب این استان به استانهای دیگه صادر میشه کی به دادخوزستانیهای بیچاره بایدبرسه وقتی بزرگ مردانش به صندلیشون میچسبندو بیخیال درد ومشکل مردمشون هستند

هم تابناک هم جاسوس خوزستانی ساکن اصفهانتون را به دادگاه میگشونیم بدلیل جاسوسی ساخت اخلار دروغ و سمپاشی و نفرت پراکنی

فقط برای مصرف آشامیدنی و لاغیر.

در واقع مشکلات خوزستان ربطی به انتقال آب ندارد. بعد از انتقال آب کوهرنگ
در 50 سال پیش هنوز طرح جدید انتقال آب کارون به بهره برداری نرسیده است.
ضمنا روهایی مانند کرخه و جراحی و زهره هم اساسا انتقال آب نداشته اند
اما می بینید که الان خشک شده اند. پس مشکل چیز دیگری است. مشکل اساسی
تغییر سبک زندگی ساکنان زاگرس و خوزستان در طی صد سال گذشته و کسترش بی
رویه کشاورزی به روش غرقابی است.

اما به طور مفصل باید گفت مشکل اصلی ما در ایران این است که
در بیشتر مناطقی که خاکهای غنی از مواد معدنی داریم آب نداریم و جاهایی
که آب داریم خاک هایمان فقیر هستند.
اما متاسفانه سیاستمداران و مسوولان محلی دایما به دروغ به هر استانی می
گویند شما بهترین آب و بهترین خاک را دارید.

خاکهای غنی ما در ایران مرکزی و کمربند آتشفشانی دوران سوم موسوم به
ارومیه دختر است که از شمال غرب به جنوب شرق کشیده شده است. همان مسیری
که ایرانیان از ایام باستان آب را از کوهستانها با قنات به این مناطق می
رساندند. خاکی که حاصل از هازدگی سنگهای آذرین باشد از نظر مواد معدنی
غنی و به دلیل وجود ماسه فراوان و سیلیس دارای نفوذ پذیری بالا است.
البته ما در جلگه شمال هم چنین خاکهایی داریم اما وسعت آن منطقه بسیار کم
است و البته سیستان را هم داشتیم که آبرفت کوههای غنی و آذرین افغانستان
است و با وجود رود هیرمند انبار غله آسیا بود و الان انبار تریاک دنیا
است.

اما زاگرس چه ؟ رشته کوه زاگرس که مهمترین تولید کننده آب ایران است صرفا
از سنگهای رسوبی و آهک و رس تشکیل شده است و از نظر مواد معدنی بسیار
فقیر است. لهذا از قدیم ایرانیان هیچگاه در این منطقه کشاورزی نمی کردند
بلکه با استفاده از آب و هوای مناسب برای دامداری این محدوده تنها محل
زندگی عشایر کوچ نشین بود. طومار شیخ بهایی هم اصلا با این فرض تنظیم شده
بود که در سر چشمه زاینده رود کشاورزی قابل توجهی وجود ندارد.

اما پس از برنامه تخت قاپوی عشایر، این مردم کوچ نشین ناگزیر از کشاورزی
شدند و روز به روز از دامداران کاسته شد و مصرف آب کشاورزی افزایش یافت و
دایما از ورودی آب روخانه هایی مانند زاینده رود و کارون و دز و.. کم شد.
در الی که کشاورزی در مناطق سردسیر زاگرس نه تنها صرفه ای نداشت بلکه
محتاج آبیاری فراوان و کود شیمیایی بسیار بود که آثار سوء زیست محیطی را
هم به همراه داشت و دارد.

با ایجاد طرح غلط خودکفایی گندم و مسابقه گذاشتن بین استانها برای
بالابردن سطح زیر کشت فاجعه واقعی رخ داد. زمینهای بسیاری در زاگرس به
زیر کشت رفت که بازدهی بالا را نداشت. در عوض یزد با داشتن غنی ترین
خاکها و برای شرکت در این مسابقه مجبور شدن بیرحمانه آب ها زیر زمینی خود
را استخراج کند و البته رکود بازدهی تولید گندم را به دست آورد و
استاندار و مسولانش دو سال پیاپی تشویقی دریافت کنند اما به قیمت خشک شدن
سفره آب ها و نشست خاک - با خالی شدن سفره آب ها- تا سه متر!! و نابودی
خاکهای متخلخلی که محل تجمع آب بودند و فشرده شدن این خاکها . حالا هر چه
قدر هم باران بیاید دیگر برای یزد فایده ای ندارد چون با فشرده شدن خاک
جایی برای نفوذ آب در زمین وجود ندارد و این همان خشک سالی هیدرولوژیک
است.

اما اشتباه به یزد و زاگرس بسنده نماند. آبرفتهای ناشی از زاگرس هم رسی و
آهکی و فاقد مواد معدنی هستند. این آبرفتها همان هستند که دشت خوزستان را
پدید آورده اند. البته از نظر خاکشناسی مناطق شمالی و شرقی خوزستان که
نزدیک به زاگرس هستند و در آبرفتهایشان ذرات آهک وجود دارد حداقل خاکش
نفوذ پذیری دارد و از قدیم کشاورزی در محدوده رامهرمز در شرق و ذزفول تا
شوشتر در شمال خوزستان وجود داشته است اما با دورترشدن از زاگرس تنها رس
باقی می ماند.
خاک رس بالاترین تخلخل و عین حال کمترین نفوذ پذیری را دارد. برای همین
است که رس آب را جذب می کند و آماس می کند اما از خود آب را رد نمی کند.
اصلا برای همین است که کوزه ها را از رس می ساختند.
اما مردم اهواز و سایر شهرهای جنوبی تر و غربی تر در خوزستان به خوبی می
توانند ببینند که چرا با هر بارانی سیل را می افتد اما همینکه زمین را سی
سانت حفر کنیم می بینیم زمین خشک است. چون خاک رس آب را روی خود نگهداشته
و به عمق نفرستاده است.
اصلا دلیل وجود رودخانه های متعدد در خوزستان هم همین خاک رس است. اگر
خاک خوزستان ماسه ای بود این رودخانه ها هم در آن وجود نداشتند.

اما آنچه در طرح شرم آور خودکفایی گندم شاهد بودیم زیر کشت بردن همین
خاکهای نفوذ ناپذیر رس بود!! نتیجه هم البته معلوم است. نیاز به آبیاری
فراوان که قدری آب بالاخره به ریشه گیاه برسد ( چند برابر آب مورد نیاز
برای کشاورزی در ایران مرکزی) و البته کود فراوان شیمیایی به دلیل فقیر
بودن خاک. گر چه درد نیاز به کود فراوان را شمال و شرق خوزستان هم با
وجود نفوذ پذیر قابل قبول خاکشان دارند. ضمنا با کاهش حجم آب غلظت رس در
آن افزایش می یابد تا جایی که آب آشامیدنی سالم در اهواز تا آبادان وجود
ندارد! چون ذرات ریز رس با فیلترهای ماسه ای قابل جداسازی نیستند. در
حالی که در پنجاه سال پیش که حجم کشاورزی کمتر و حجم آب رودها بیشتر بود
مشکل آب آشامیدنی هم نداشتند.



مشکل دیگر ما عدم رعایت شرایط لازم برای احداث صنایع است. اصفهان بهترین
نمونه برای این افتضاح است. صنایع فولاد سازی محتاج آب فراوان هستند و
ای آب را از منبع گرانبهای زاینده رود تامین کرده و تبدیل به بخار می
کنند!!
همچنین اصفهان منطقه ای بسته و بین کوهها است که هوا در آن محبوس است و
گردش کافی ندارد. لذا به سرعت آلوده می شود .
در حالی که کار درست این بود که این صنایع در کنار دریاهای جنوبی مستقر
باشند و از آب دریا استفاده کنند و ضمنا به دلیل باز بودن فضا ، این همه
آلودگی هوا ایجاد نکنند. همچنین نزدیکی به بنادر هم مزیت فوق العاده ای
برای صنایع است صلا قرار بد فولاد مبارکه در بندرعباس مستقر شود که بعد
از انقلاب و با تصمینی کاملا غلط و مشکوک به اصفهان منتقل شد.


راه چاره چیست؟
مدیریت جامع کشاورزی و صنعتی کشور و حذف اختیارات استانها. اساتانهای
کوهستانی زاگرس باید مرکز دامپروری باشند که در مقایسه با کشاورزی آب
بسیار کمتری می برد و اتفاقا از نظر سنتی بهترین مکان برای دامداری است.
آب را باید به کوهپایه های ایران مرکزی کشاند تا این منطقه به تنهایی کل
نیاز غله و کشاورزی ایران را با خاکهای غنی خود تامین کند بی آنکه محتاج
دایمی استفاده از کودهای شیمیایی باشد.
بر عکس ، به جای اصفهان که همه کارخانه اصلی کشور در آن مستقر شده است
که به طرز وفجیعی آب ناچیز زاینده رود را غارت می کنند همه این کارخانه
ها باید به خوزستان و بوشهر و هرمزگان منتقل شوند. باید صنایع ما نزدیک
بنادر باشد تا حداقل هزینه حمل و نقل و صادرات را داشته باشیم.

می بینید که راه حل ها زیاد است. اما یقین داشته باشید افرادی که دنبال
منافع حزبی و سیاسی هساتند از گفتن حقیقت به مردم خودداری خواهند کرد.
مردم را تحریک می کنند تا علیه استانهای دیگر شعار دهند چرا که برنامه
تجزیه ایران کاملا جدی است.

در سال های گذشته تصمیمات قومی و قبیله ای زیادی در اتاق فکرهایی مثل این اتاق فکر گرفته شد و اجرا شد و باعث شد که منابع و سرمایه و پول و ثروت به عدالت بین استان ها و شهر ها تقسیم نشه.