به بهانه سالگرد شهادت شهید قربانی؛
مهدی مکارمی
کد خبر: ۵۹۰۱۱۸
تاریخ انتشار: ۲۴ فروردين ۱۳۹۷ - ۰۰:۳۵ 13 April 2018

 

داشته های ما و نداشته های آنها

عرصه هنر علاوه بر عناصر زیباشناختی و کاربرد سرگرم کننده و تفننی و القای حس خوب روانی، بر اندیشه و نگرش و رفتار انسانها هم اثرگذار است.


دنیای مدرن امروز چه برای تبلیغ انبوه تولیدات جهان سرمایه داری و چه برای تاثیرگذاری سیاسی بر افکار عمومی ملتها و یا آنچه دیپلماسی عمومی گفته می شود و چه برای خیزبرداشتن ملتی برای برداشتن گام های بلند توسعه ای، به هنر محتاج است و البته بخوبی از آن بهره می برد. در این مسیر آنجایی هم که نیاز به تاریخ سازی دارند از همین عرصه کمک می گیرند و نداشته های شان را با هنر، حماسی می کنند.

ما اما همچنان گرفتار کلیشه ها و شعارها هستیم، با آنکه داشته های کمی نداریم. و با انکه نیاز داریم از این داشته ها کمک بگیریم برای یک تحول فرهنگی در مسیر توسعه.


شاید این روزها نگاههای موافق و مخالف هر یک از ما با جنگ و یا حضور نظامی در کشورها، ما را به ورطه ی نگاههای ایدئولوژیک و یا کاملا سیاسی ببرد. اما واقعیت این است که پرداختن به این مقوله هم می تواند کاربردهایی در حوزه اجتماعی ما داشته باشد.

واکاوی گفتار و رفتار بسیاری از افرادی که داوطلبانه در این عرصه ها حضور یافته و بشهادت رسیده اند ضمن باورهای عقیدتی، حکایت از نوعی تعهد اخلاقی اجتماعی نیز دارد و لااقل در دو مورد همکارانی داشته ام که شاهد و نمونه چنین ادعایی بشمار می آیند و این را از نزدیک دیده و شنیده ایم.

در دورانی که فضای اداری و سیاسی ما روز به روز از نگاهها و رفتارهای اخلاق گرایانه تهی می شود و همزمان تعهد به مسئولیت اجتماعی کمرنگ تر می شود، سخن گفتن از کسی که بخودش اجازه نمی دهد کمترین استفاده شخصی از امکانات و مسئولیتی که در اختیار اوست بکند و یا مانند محمد کیهانی در زمان نوشتن وصیت نامه اش- یعنی دقیقا زمانی که می داند ممکن است دیگر نباشد و نه به قصد تبلیغ و بهره برداری پوپولیستی- نگران این است که مبادا چیزی بر گردنش مانده باشد. درست است این هم از باورهای عقیدتی اش او ریشه گرفته است اما مگر ما هم همان باورها را نداریم؟ اما آیا همان تعهد اجتماعی را نیز داریم؟

و آیا این تعهد اجتماعی را نمی توانیم بخوبی و با زبان هنر به تصویر بکشیم؟ که هنوز هم هستند کسانی که با تعهد و وجدان شخصی و اجتماعی به حوزه کار و مسیولیت شان نگاه می کنند؟ یا همکار دیگر، شهید قربانی که دوستان و اطرافیان از تعهد و دلسوزی او بیش از انچه وظیفه اداری اش بود سخن می گویند یعنی همان چیزی که در دنیای مدرن به آن رفتار شهروندی سازمانی(ocb) می گویند.

ما وقتی خبری از این جنس رفتارها در دنیای مدرن می خوانیم، مثلا وزیری که با دوچرخه سر کار رفته است یا نخست وزیری که پس از پایان نخست وزیری اش یک زندگی کاملا معمولی مثل دیگر مردم دارد آن را با آب و تاب منتشر می کنیم تا گوشزد کنیم که چرا آنها پیشرفت می کنند و ما نمی کنیم.
ما داشته های بسیاری داریم. اما آنها را به تصویر نمی کشیم یا خوب به تصویر نمی کشیم.

انسوی دنیا، آنها حتی داشته های شاید اندک تاریخی شان را با هنر در دنیا نشر می دهند و گاها نداشته های شان را تاریخی می کنند و به تصویر می کشند.

این ویژگی ها همان هایی است که جهان توسعه یافته آنرا برای ملت شان فرهنگ سازی می کنند و مبنای پیشرفت شان می کنند.


اینهایی که جان شان را در طبق اخلاص می گذارند و به نبرد می روند بجز شجاعت، ویژگی های دیگری هم دارند، اگر آنها را خوب ببینیم و بشناسیم.


آنچه ما به آن مدیریت جهادی، انقلابی، تقوامدارانه و... می گوییم همان مسئولیت و تعهد اخلاقی و اجتماعی داشتن است و اینان بهترین نمونه هایش هستند. کاش هنر اینها را به تصویر بکشد نه چون آنها به تبلیغ نیاز دارند، خیر. چون ما و جامعه ما به آنها نیاز داریم.

منبع: تابناک
اشتراک گذاری
نظر شما
نام:
ایمیل:
* نظر:
* :
آخرین اخبار