منصور عفری اظهارکرد: مسوولان ما ورزشکاران به ویژه ورزشکاران رشته‌های انفرادی را نمی‌بینند. ما از تفریح و خوشی‌‌های بسیاری برای کسب مقام و افتخارآفرینی برای استان و کشور می‌گذریم، در حالی که مسوولان از ما حمایت نمی‌کنند.
وی بیان کرد: من اکنون 25 سال سن دارم و از 14 سالگی ورزش در بخش حرفه‌ای را آغاز کرده‌ام و خیلی سختی کشیده‌ام و علی‌رغم موانع بسیاری که بر سر راه بوده، مدال‌آوری کرده‌ام و اکنون دلگرمی و حمایت می‌خواهم.
این دونده خوزستانی ماده 4 در 400 متر عنوان کرد: چرا باید بین دو و میدانی‌کاران با یک فوتبالیست یا بسکتبالیست تفاوت بسیاری باشد؟ چرا باید از ما که حمایت مالی کمی صورت بگیرد و دیده نشویم؟ خود من اکنون دغدغه شغل دارم و در حالی که از دفتر نماینده ولی فقیه در استان، استانداری و ادار‌ه‌کل کار و امور اجتماعی خوزستان به واسطه مقام‌‌آوری‌هایم برای استخدام در ارگانی نامه دارم اما وقتی نامه را به مسوول مربوطه نشان می‌دهم تنها می‌گوید " خدا کریم است"! نمی‌دانم در شهرهای دیگر هم به این صورت رفتار می‌شود یا تنها در شهر ما این‌گونه است.
وی بیان کرد: قول مسوولان در حد وعده و نامه‌نگاری میماند و کسی هم اهمیت نمی‌دهد. ما ورزشکاران تا سن مشخصی می‌توانیم به ورزش حرفه‌ای بپردازیم و باتوجه به این‌که شغلی نداریم، قرار است پس از این دوران چگونه زندگی کنیم؟
عفری گفت: یعنی نباید کسی دست ما را بگیرد و حداقل یک خسته نباشید به ما بگوید؟ تمام این بی‌توجهی‌های مسوولان ما را دلسرد کرده است. من برای مسابقات آغاز فصل کشور که انتخابی برای حضور در مسابقات آسیایی قطر است آماده می‌شوم، در حالی که از من حمایت نمی‌شود. البته خود هیات دو و میدانی خوزستان نیز حمایت نمی‌شود و وقتی هیات ساپورت نشود، چگونه می‌خواهد از من ورزشکار حمایت کند.
وی عنوان کرد: مبلغ قرارداد یک ملی‌پوش دو و میدانی 18 میلیون تومان است، در حالی که خودتان بهتر می‌دانید مبلغ قرارداد یک فوتبالیست چقدر است. سوال من این است که چرا باید این همه تفاوت وجود داشته باشد. چرا هیچ کسی کنار ما نیست؟ کار کردن در چنین شرایطی سخت است. تمام عمرمان را می‌گذاریم ولی دیده هم نمی‌شویم.
منبع: ایسنا
