به گزارش تابناک قم، درست است که «ماهی را هر وقت از آب بگیریم، تازه است»، اما آیا می‌توان در مقابل شیوع روزافزون کرونا با تاخیر و تعلل اقدام کرد و بعد به مسیر درست بازگشت و مدعی شد ماهی تازه صید شده؟!
به فاصله دوازده روز از شناسایی نخستین مورد ابتلا به ویروس کرونا در کشورمان و در شرایطی که آمار و ارقام حکایت از ابتلای قطعی قریب به یک هزار تن از هموطنانمان و شیوع ویروس در ۹۰ درصد استان‌های کشور (۲۷ استان از ۳۱ استان) دارد، در برخی شهر‌های کشورمان «وضعیت قرمز» اعلام شده است.
دیدگاهی که بر اساس آن از مردم خواسته می‌شود از سفر‌های غیرضرور، حتی سفر‌های درون شهری بپرهیزند و بدانند که هیچ جایی به اندازه منزلشان برای حفظ ایشان در مقابل ویروس کرونا امن نیست. تدبیری که همزمان با آن وزارت بهداشت از آغاز بسیج ملی مبارزه با کرونا با تشکیل ۳۰۰ هزار اکیپ درمانی و روانه کردن ایشان به منازل خبر می‌دهد.
این در حالی است که به تاکید رئیس اداره مراقبت مرکز مدیریت بیماری‌های واگیر وزارت بهداشت، علت افزایش شدید آمار بیماران کرونایی در این روزها، بذری است که این ویروس دو هفته پیش، یعنی قبل از تشخیص و اقدامات کنترلی در کشورمان کاشته است. بذری که خوب می‌دانیم در این دو هفته هم به وفور کاشته شده است!
این را می‌شود از تداوم فعالیت‌های جاری در سطح شهر‌ها دریافت و یا حتی دقت در شمار سفر‌های بین شهری که اعتراض مکرر مسئولان از جمله متولیان بهداشت و درمان در کشورمان را به دنبال داشته است. اینکه برخی از مردم بی توجه به هشدار‌ها و اهمیت ماجرا، به زندگی عادی مشغولند و حتی می‌کوشند از فرصت تعطیلات برای سفر به مناطق خوش آب و هوا بهره ببرند.
نکته جالب توجه در این میان، اجازه‌ای است که به مسافران داده می‌شود و به باور برخی، از جمله دلایل گسترش ویروس در کشور است. شیوعی که کشور‌های درگیر با ویروس کرونا برای پرهیز از آن، انسداد محور‌های بین شهری را از جمله اقدامات نخست حفاظتی شان قرار می‌دهند، هرچند چینی‌ها قرنطینه کامل منشا شیوع ویروس یعنی ووهان را ترجیح داده بودند.
البته این روند در ایران از چند روز پیش تا حدودی تغییر کرده چراکه دستور استقرار تیم‌های مراقبتی در مبادی ورودی شهر‌ها داده شده و ایشان مامور شده‌اند تا موارد مشکوک را شناسایی کرده و به قرنطینه بفرستند. طرحی که بعید نیست در روز‌های آتی و با گسترش بیشتر ویروس در کشورمان، توسعه بیابد و ممنوعیت کامل تردد بین شهری جایگزینش شود.
این پیش بینی زمانی باورپذیرتر به نظر می‌رسد که می‌بینیم به رغم برخی مقاومت‌های ابتدایی، اتخاذ تدابیری که غیرممکن به نظر می‌رسید، در دستور کار مسئولان قرار گرفته و حتی تعطیلی نماز جمعه و نماز‌های جماعات را در مناطق شیوع ویروس در پی داشته است. تصمیماتی در راستای کنترل شیوع ویروس که حتی بر خلاف ادعای هفته گذشته رئیس جمهور مبنی بر بازگشت امور به روال جاری طی چند روز هم هست.
تغییراتی که در عملکرد و سخنان بسیاری از مسئولان دیده می‌شود تا جایی که تقریبا روزی نیست به پایان برسد و چند تصمیم مهم برای مقابله با کرونا اتخاذ، ابلاغ و اجرایی نشود. از افزایش سقف کارت به کارت بانکی و تعویق سررسید اقساط بانکی گرفته تا تمدید تعطیلی مدارس که وزارت بهداشت، یعنی متولی اصلی مقابله با ویروس کرونا هم مخالفش است.
این در حالی است که بر اساس مصوبات ستاد مقابله با کرونا، به رغم تعطیلی مدارس و دانشگاه ها، اولیای مدارس و اساتید و کارمندان دانشگاه‌ها موظف به حضور در محل کار خود هستند و کارمندان انبوه مجموعه‌های دولتی و غیردولتی هم تنها از موهبت کاهش ساعت کاری بهره منده شده اند و رفت و آمدشان در سطح شهر‌ها ادامه دارد. رفت و آمدی که به نوعی تدابیر اتخاذ شده برای مدارس و دانشگاه‌ها را هم تحت الشعاع قرار می‌دهد.
به این معنی که مسئولان به مردم توصیه می‌کنند در خانه بمانند و بدانند در این صورت است که در معرض ابتلا به ویروس کرونا قرار نمی‌گیرند، اما با تداوم فعالیت ادارات، شرکت‌ها و ... عملا برخی از اعضای خانواده را در معرض ابتلا و انتقال آن به منازل قرار می‌دهند. انتقال به پناهگاه‌هایی که تاکید می‌شود امن هستند، اما ظاهرا قرار نیست برای تامین امنیت شان اقدامی در دستور کار قرار گیرد.
اشکالی که بعید نیست طی روز‌های آتی رفع شود، همان گونه که اشکالاتی دیگر با تاخیر زیاد رفع و رجوع شدند. اشکالاتی مانند فقدان نیرو‌های امدادگر و تیم‌های مقابله با شیوع ویروس در خیابان‌ها برای اطمینان بخشیدن به مردمِ نگران و هشدار به آن‌هایی که باورشان نشده بحران چه اندازه جدی است.
اتفاقی که حالا در مسیر جبران قرار دارد و از جمله نشانه‌های آن ضدعفونی معابر و خیابان‌ها در نقاط مختلف کشورمان است. اقدامی که بی شک اگر زودتر اتخاذ شده بود، اثربخش‌تر بود و نمونه‌های زیاد دیگری هم هست که مشابه آن، در صف اتخاذ جاخوش کرده و مجال مناسب اجرایشان در حال از دست رفتن است.
