اساس این سوال اشتباه است.
سقوط در شرکت‌های فروشنده کالا و خدمات عمومی حتمی ست اما در مورد سقوط کل بورس نمیشود ساده حرف زد.
ولع خرید، همه چیز این موتور پیشرانه است.
مردم دارند میخرند، هر چیزی را زیرا کسی نمیخواهد پول دستش بخوابد...
متضرر این واقعه اجتماعی هر امر محتاج خواب پول یا سرمایه‌گذاری بلند مدت است.
به زودی همه این خریدارها فروشنده میشوند اما نه به علت سقوط بلکه بازار نمیتواند فقط خریدار داشته باشد...
یکجایی سفته باز ها باید فروشنده بشوند زیرا خرج روزمره دارند.
این فروش سفته بازها دومینوی آبشاری ست.
سیل‌بند ندارد.
تورم حتماً تنفس میکند.
اینجا عادت و تثبیت رخ میدهد.
خریدار واقعی باید جنس بخرد تا مصرف کند این خریدار انبار کننده نیست اما نمی‌ارزد که با تعرفه مشتری عام محتكر، کالای اولیه را بخرد؛ پس تقاضاى واقعى کم میشود.
این خواب یا احتکار کالا حتی در بورس هم مدت دارد.
پاییز عادت به تورم رخ میدهد.
ما مشکل بازار را با بسته شدن شرکت‌های بورسی در ابتدا خواهیم دید. شرکتهایی که وعده تحقق مالی شان با گرانی کالا دیگر ممکن نیست.
سقوط در بورس لکه‌ای رخ میدهد و نه یک دست و سهام بنیادی که محصول قابل صادرات دارد باقی میماند.
این یک سیگنال بود...
سقوط آزاد ارزش پول ملی فقط به نفع صادر کننده قدرتمند است و این رمز بقای شرکت‌های خاص است.
اما رونق بورس
فاجعه‌آمیز ترین اتفاق ممکن در یک اقتصاد با کاهش ارزش پول ملى است...
رونق بورس یعنی برخلاف تصور شما
پول سرگردان به جای سرمایه‌گذاری برای تولید بلندمدت، به «خرید و فروش تولید» و نه محصول تولید اقدام کرده است.
خریدار سهم دیگر سرمایه‌گذار نیست...
گران کننده است، کسی که از نوسان سود میبرد محل درآمدش فقط زیان دیگران است...
پس گران شدن بورس محصول گران شدن کالا ست و گران شدن کالا محصول گران شدن اینطور بورسی ست...
همه دارند میخرند و ولع خرید به معنی سرمایه‌گذاری نیست.
کوچ بین بازارها تخریب سرمایه سنتی را ایجاد میکند و مصرف کننده واقعی خرد خواهد شد.
ولع خرید هر چیز، ناشی از سقوط ارزش پول ملی ست...
همه چیز فقط خریده میشود،
روزی که کوچ بازار به بازار رخ میدهد، بازیگران سنتی آن بازار ضرر میکنند.
اینطور ادامه یابد کسی ساکن بازار نمیماند...
همه چیز سریع و شارپ رخ خواهن داد سریعتر از آنکه بیرون بکشید...
کسی باید وقت بیرون کشیدن بخرد...
نیست...
انتهای پیام/*