نویسنده: حمزه جهانگیری
نکته مهمی که می توان در سخنان و اظهارات دکتر رضایی به عنوان ریشه مشکلات اقتصادی کشور به آن پی برد، مقوله ای ست که می توان آن را «سیاست زدگی» نامید.
دکتر رضایی با تاکید بر اینکه عمر اداره کشور به صورت «جناحی» پایان یافته و چنین روش سیاست ورزی دیگر حلّال مشکلات کشور نیست، بر این ادعای نگارنده، مُهر تأیید می زنند.
بر این اساس، می توان گفت ریشه مشکلات اقتصادی کشور را باید در جایی بیرون از خود اقتصاد جستجو کرد. در واقع، ریشه این مشکلات، «مدیریت اجرایی سیاست زده» کشور بوده که از دیرباز تاکنون جاری است.
هنگامی که مدیریت اجرایی کشور به جای توجه به منافع ملی و پی ریزی سیاست هایی بر این اساس، به دنبال حاکمیت قبیله ای و طایفه ای رفت و «تیول داری» جای کار کارشناسی معطوف به منافع عمومی را گرفت، می باید هم توقع داشت که اوضاع اقتصادی کشور چنین باشد.
این در حالی است که از دید اکثریت جامعه که سالها شاهد بازی اصلاح طلب / اصول گرا بوده اند، همانطور که دکتر رضایی هم در جایی تاکید کرده اند، نیازمند شکل گیری یک مدیریت اجرایی غیر سیاست زده برای تقویت کار کارشناسی و حل مشکلات کنونی کشور هستیم.
در واقع، مردم خواهان مدیریت اجراییِ دارای صلابت و استواری، توأم با درایت و برنامه هستند که فرا سویِ بازی های سیاسی، طرح های کلان برای دگرگونی در ساختار اقتصاد کشور داشته باشد؛ آنها از سیاست زدگی خسته و دنبال راه حل واقعی هستند.
بنابراین اولین گام در راه نجات اقتصاد ایران، عبور از مدیریت اجرایی سیاست زده به عنوان ریشه اصلی مشکل است؛ این امری ست که دکتر رضایی هم با اشاره به تجربه توسعه در آسیای شرقی به آن اشاره کرده اند.
دکتر رضایی با اذعان به این نکته که ما نیازمند یک دولت فراجناحی مجهز و متعهد به الگوی ایرانی - اسلامی پیشرفت هستیم، به درستی بر این نکته پای می فشارد که راه نجات اقتصاد کشور از مسیر اصلاح سیاست عبور می کند.
بدون شک تنها با شکل گیری یک مدیریت اجرایی متعهد به درمان سیاست زدگی ست که می توان انتظار داشت حال اقتصاد ایران بهبود یابد. دکتر رضایی با توجه به شخصیت سیاسی خود و برنامه هایش، بهترین گزینه برای تحقق این هدف است.
