من کوچک مردم مازندران امین بوداغی هستم! بدون هیچ چشم داشتی به مسائل مالی و بدور از حاشیه، یکسال تمام بعد از آنهمه سختی زندگی و دوری از زن و زندگی تمرین کردم تا برای این کشور و مرز و بوم و استان افتخار آفرینی کنم تا گوشه ای از شادی های مردم باشم اما ظاهرا دوستان ما رو کلا فراموش کردند.
به گزارش تابناک مازندران، امین بابلسری است و با تجربه ترین عضو تیم ملی.سالی هم نبوده که بدون درخشش و مدال بگذراند.حساب مدال هایش از دستمان در رفته است.می دانیم که از دو جین هم بیشتر است.تماس می گیریم تا هم تبریک ازدواجش را بگوییم و هم درباره میدان سرنوشت ساز اندونزی با او صحبت کنیم اما به شدت ناراحت است و برای اولین بار از زبانش انتقاداتی را می شنویم که باورش سخت است.بوداغی معترض است و وقتی به حرف هایش گوش می دهیم، غفلت هایی که صورت گرفته را می پذیریم.آنقدر دلش پر است که اصلا درباره مباحث فنی حرفی به میان نمی آید.او پشت سر هم مطالبی می گوید که فقط بخشی از این رنجگویی را می آوریم.کاپیتان از رفتارها خسته است و با شتاب و بغض حرف می زند.او همانی است که نگذاشته ورزش قایقرانی در مازندران حتی یک سال بی مدال بماند.در بازی های آسیایی گوانگ ژو مدال تاریخی مازندران را در کنار حسین سینکایی و فرزین اسدی گرفته و همیشه متواضع بوده و ساکت ولی این بار اینگونه نیست و می گوید:
ما قرار است ۸ آبان روانه مسابقات معتبر کسب سهمیه المپیک شویم اما دریغ از یک تماس تلفنی.شاید مشکل این است که من وزنه بردار و کشتی گیر و فوتبالیست نیستم.قایقرانی سالی ١٠ تا مدال آسیایی برای استان می آورد اما همیشه مورد بی مهری مسئولین قرار گرفته است.
همین قایقرانی چند سال پیش در المپیاد ایرانیان، مازندران را از رده پنجم جدول رساند به دوم، اما مثل این که دوستان یادشان رفته است.توقع از ما بالاست بدون آنکه یک بار سر بزنند و چیزی بگویند.باز دوران مدیران کل قبلی بهتر بود الان که دیگر همان بوس و تشکر خشک و خالی هم در کار نیست که حظ می بردیم و برایمان بس بود.
همین قایقرانی وقتی مدال و مقام بیاورد آقایان واسه پز دادن سر و کله می شکنند برای عکس گرفتن که بگویند ما هم در قهرمانی سهیم بودیم.خیلی زود همه چیز یادشان می رود که چه وعده هایی دادند.آنها مسئولیت ورزش دارند آنهم در مازندران اما به ریزترین وظیفه خود نمی رسند که یک تماس معمولی با قهرمان می باشد.
بوداغی مثل خیلی از قهرمانان قایقرانی که با آنان صحبت کرده ایم هنوز ریاست هیات استان خود را ندیده است:گفتیم تاتینا مدیر کل بنادر کشتی رانی مازندران می آید و یک بودجه خوبی می آورد اما دیدیم بهتر که نشد هیچ بدترم شد!من تاتینا را آخرین بار در همان جلسه مجمع هیات قایقرانی دیدم تا به الان که این مصاحبه را با شما می کنم که بیشتر از یکسال شده است.آنوقت چطور انتظار دارند ورزشکار صدایش از این بی توجهی در نیاید ؟!
هر کسی یک صبری داره اینطور که نمی شود مدیریت کرد.آقای رئیس نمی توانی و یا نمیرسی برو تا یک نفر دیگر بیاد و کار کند.شما باورتان می شود که ما هنوز ایشان را ندیده ایم؟ یعنی باور کنیم که حتی یکبار در تمام طول سال فقط ۱۰ دقیقه وقت ندارد که با قهرمانانش حرف بزند؟
عضو همواره موفق و درخشان قایقرانی از اداره کل ورزش و جوانان هم گلایه دارد:این از ریاست هیات مان که یک سال است ندیدیمش و این از اداره کل ورزش و جوانان استان.هر دفعه فقط در مراسم های تجلیل آدم را می بینند و می گویند به به آقای بوداغی مشتاق دیدار!چه مشتاق دیداری که سالی یک بار در مراسم ها باید بگویید مشتاق دیدار، شما موبایل نداری یه خبر از قهرمانتان بگیری؟!
من تا به حال از هیچ کس بد نگفتم اما بدانید که اینها چه کاری کردن که صدای من در آمده است. مطمئن هستم که مدیر کل و معاونینش مرا نمی شناسند و اگر با هم در جایی باشیم، باید خود را معرفی کنم.باز قبلا یک مراسم تجلیلی می گذاشتند امسال که این مراسم را هم دریغ کرده اند.جدیدا باب شده می گویند هیچ استانی مثل مازندران تجلیل نمی کند.پس یا خبر ندارند یا نمی خواهند خبر داشته باشند.مابقی استان ها زیاد قهرمان ندارند و این درست است، اما مهر و محبت بین تمامی رشته ها توزیع می شود نه اینکه از برخی رشته ها هیچوقت خبری نگیرند.چطور ممکن است مدیر کل وقت یک تماس نداشته باشد.حالا مدیر کل که هیچ، معاونین ایشان چطور؟
بوداغی در پایان صحبت هایش که بیشتر شنونده بوده ایم می گوید: از من که دیگر گذشته و هیچ امیدی به آقایان در استانم ندارم اما لااقل به فکر نسل بعدی باشند.نسلی که به اندازه ما سخت جان نیستند که بی معرفتی ببینند و باز در عرصه ورزش بمانند و بجنگند.ما واقعا تنهاییم و کسی پشت ما نیست.
انتهای پیام/
منبع: مازند لیگ
ما قرار است ۸ آبان روانه مسابقات معتبر کسب سهمیه المپیک شویم اما دریغ از یک تماس تلفنی.شاید مشکل این است که من وزنه بردار و کشتی گیر و فوتبالیست نیستم.قایقرانی سالی ١٠ تا مدال آسیایی برای استان می آورد اما همیشه مورد بی مهری مسئولین قرار گرفته است.
همین قایقرانی چند سال پیش در المپیاد ایرانیان، مازندران را از رده پنجم جدول رساند به دوم، اما مثل این که دوستان یادشان رفته است.توقع از ما بالاست بدون آنکه یک بار سر بزنند و چیزی بگویند.باز دوران مدیران کل قبلی بهتر بود الان که دیگر همان بوس و تشکر خشک و خالی هم در کار نیست که حظ می بردیم و برایمان بس بود.
همین قایقرانی وقتی مدال و مقام بیاورد آقایان واسه پز دادن سر و کله می شکنند برای عکس گرفتن که بگویند ما هم در قهرمانی سهیم بودیم.خیلی زود همه چیز یادشان می رود که چه وعده هایی دادند.آنها مسئولیت ورزش دارند آنهم در مازندران اما به ریزترین وظیفه خود نمی رسند که یک تماس معمولی با قهرمان می باشد.
بوداغی مثل خیلی از قهرمانان قایقرانی که با آنان صحبت کرده ایم هنوز ریاست هیات استان خود را ندیده است:گفتیم تاتینا مدیر کل بنادر کشتی رانی مازندران می آید و یک بودجه خوبی می آورد اما دیدیم بهتر که نشد هیچ بدترم شد!من تاتینا را آخرین بار در همان جلسه مجمع هیات قایقرانی دیدم تا به الان که این مصاحبه را با شما می کنم که بیشتر از یکسال شده است.آنوقت چطور انتظار دارند ورزشکار صدایش از این بی توجهی در نیاید ؟!
هر کسی یک صبری داره اینطور که نمی شود مدیریت کرد.آقای رئیس نمی توانی و یا نمیرسی برو تا یک نفر دیگر بیاد و کار کند.شما باورتان می شود که ما هنوز ایشان را ندیده ایم؟ یعنی باور کنیم که حتی یکبار در تمام طول سال فقط ۱۰ دقیقه وقت ندارد که با قهرمانانش حرف بزند؟
عضو همواره موفق و درخشان قایقرانی از اداره کل ورزش و جوانان هم گلایه دارد:این از ریاست هیات مان که یک سال است ندیدیمش و این از اداره کل ورزش و جوانان استان.هر دفعه فقط در مراسم های تجلیل آدم را می بینند و می گویند به به آقای بوداغی مشتاق دیدار!چه مشتاق دیداری که سالی یک بار در مراسم ها باید بگویید مشتاق دیدار، شما موبایل نداری یه خبر از قهرمانتان بگیری؟!
من تا به حال از هیچ کس بد نگفتم اما بدانید که اینها چه کاری کردن که صدای من در آمده است. مطمئن هستم که مدیر کل و معاونینش مرا نمی شناسند و اگر با هم در جایی باشیم، باید خود را معرفی کنم.باز قبلا یک مراسم تجلیلی می گذاشتند امسال که این مراسم را هم دریغ کرده اند.جدیدا باب شده می گویند هیچ استانی مثل مازندران تجلیل نمی کند.پس یا خبر ندارند یا نمی خواهند خبر داشته باشند.مابقی استان ها زیاد قهرمان ندارند و این درست است، اما مهر و محبت بین تمامی رشته ها توزیع می شود نه اینکه از برخی رشته ها هیچوقت خبری نگیرند.چطور ممکن است مدیر کل وقت یک تماس نداشته باشد.حالا مدیر کل که هیچ، معاونین ایشان چطور؟
بوداغی در پایان صحبت هایش که بیشتر شنونده بوده ایم می گوید: از من که دیگر گذشته و هیچ امیدی به آقایان در استانم ندارم اما لااقل به فکر نسل بعدی باشند.نسلی که به اندازه ما سخت جان نیستند که بی معرفتی ببینند و باز در عرصه ورزش بمانند و بجنگند.ما واقعا تنهاییم و کسی پشت ما نیست.
انتهای پیام/
منبع: مازند لیگ
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۱
سلام