تابناک: هنگامی که صحبت از نقد فیلم می شود، یکی از شاخص ترین چهره‌ها، مسعود فراستی است ، منتقدی که به خوبی سینما را بررسی و همه آثار را «فاجعه» می داند، در سوی دیگر میدان، امیر پوریا با منطق های روانشناسی و اصولی و افتخار به این جمله که «من وقتی با فراستی موافقم، مخالفم » قرار دارد تا زاویه منتقدانه این میز را تنگ تر کند.
به گزارش تابناک اصفهان، برنامه ای که دغدغه سینمایی دارد، طبیعتا به دنبال چهره های محبوب و کوبنده است تا بتواند ماهیت خود را ثابت کند . هنگامی که صحبت از نقد فیلم می شود، یکی از شاخص ترین چهره‌ها، مسعود فراستی است ، منتقدی که به خوبی سینما را بررسی و همه آثار را «فاجعه» می داند، در سوی دیگر میدان، امیر پوریا با منطق های روانشناسی و اصولی و افتخار به این جمله که «من وقتی با فراستی موافقم، مخالفم » قرار دارد تا زاویه منتقدانه این میز را تنگ تر کند.
کامیار محسنین از منتقدانی است که خیلی خوب و دراماتیک سینما را تحلیل کرده و همواره از لحن استنباطی بهره می گیرد و دیگر شخصیت هایی که به برنامه دعوت می شوند، نقش مکمل را ایفا می‌کنند .
سینما در زاویه «سینما جایی برای منتقد ندارد» این جمله شاید کمی خنده دار به نظر برسد، اما نیاز واقعی سینمای ایران به تولید و حمایت چندین برابر بیشتر از نقد است و یکی از دلایل کمرنگ شدن صنعت تحلیل فیلمسازی، بی تفاوتی مسئولان است.
چارلی چاپلین ،آلفرد هیچکاک ،اینگمار برگمن و ... از بزرگان تاریخ سینما بوده و خواهند ماند، اما قرار نیست تا ابد مخاطبان را به تماشای آثار این بزرگان دعوت کرد و گفت دیگر هیچ فیلمی ساخته نمی شود؟ یکی از اساسی ترین کارهای منتقد « گفتار منصفانه» و به دور از سلیقه شخصی است .
ممکن است منتقدی از ژانر کمدی – اجتماعی لذت برده و هرشب به تماشای آن بنشیند و منتقد دیگر به شدت با این ژانر مخالف باشد و همواره وجود آن را زیر سوال ببرد، اما ورود رویکرد های شخصی به بحث تحلیلی باعث دور شدن از هدف اصلی گفت و گو می شود .
انفعال در نقد وجود چنین برنامه ای، باعث بالا بردن ظرفیت نقد پذیری می‌شود، اما از آنجایی که نقد، یکی از منفعلانه‌ترین کارهای هنری است و هرگاه اثری مورد تحلیل قرار می‌گیرد، به ماهیت سینما ضربه وارد می کند، در تربیت منتقدان سازنده باید بیشتر دقت کرد و جای خالی آموزش های آکادمیک و رسمی در این زمینه احساس می شود تا شاید از آن حالت منفعلانه خارج شود .
هفت به دنبال چیست ؟ این برنامه همواره مخالفین سرسختی داشته و خواهد داشت و هدف اصلی هفت ،چیزی جز ارضای منتقدان و سینماگران سرخوش نیست. در خیلی از برنامه های غربی، فیلمسازان مطرح، روبه روی یکدیگر نشسته و به بحث و گفت و‌گو پیرامون موانع ساخت و ماهیت داستان می‌پردازند، اما در ایران چنین مسئله ای غیر ممکن است و اگر چنین شود، بنای سینما تخریب شده و اندک نظم موجود، به فراموشی سپرده می‌شود.
این برنامه، بستر مناسبی برای ایجاد ارتباط میان سینماگر و مردم ایجاد می کند؛ به شرطی که انتخاب ها از حالت دوستانه و سلیقه ای شکل خارج شود . هفت با فریدون جیرانی یکی از پر تنش ترین برنامه های سینمایی تلویزیون بود؛ تا جایی که از آستانه تحمل مخالفین فراتر رفت و شکست خورد، اما برنامه جدیدی که دست خوش تغییرات نسبی شده و با همان نام روی آنتن می رود، ملایمت بیشتری در برخورد با مخالف خود دارد تا شاید کمی بیشتر در قاب تلویزیون بماند . منتقدان سرخوش منتقد به معنای واقعی، نفوذ ناپذیر بوده و هرگز اجازه نمی دهد نظر دیگری بر افکارش تاثیر گذار باشد .
در بعضی از لحظات گوش می دهد، تاکید می کند و به نتیجه می رسد ولی هرگز باور نمی‌کند . در درجه بالاتر منتقد باید از تاثیر پذیری بالایی برخوردار شود تا بتواند به خوبی نظرات خود را درباره آنچه از تماشای 90 دقیقه تصاویر پی در کسب کرده، بیان کند . سرخوشی منتقد همواره در کلام جاری می شود و با قاطعیت نظرات مثبت و منفی را اعلام می کند، اما مهم ترین وظیفه منتقد، بیان نکاتی است که با هنجارهای منطقی (میزان نفوذ پذیری اجتماعی) مطابقت داشته باشد.
در بسیاری از بحث های سینمایی شاهد آنیم که طرف گفت و گو عقاید و افکار خود را با ساختار سینمایی مقایسه کرده و زیر سوال می برد که این پدیده، بزرگ ترین نقطه ضعف برنامه های گفت‌و‌گو محور است . حرف آخر مطبوعات، رسانه های تصویری و ... برای به چالش کشیدن سینما و دیگر گونه های هنری، اشتیاق فراوانی دارند و از هر استعدادی در این زمینه بهره کافی می برند، اما بهره برداری از یک عمل نافرجام که «نقد» نام دارد ، مانند نوش دارو پس از مرگ سهراب است .
برای رسیدن به نتیجه مطلوب، باید دست در دست یکدیگر داد و برای ساخت آنچه هنر نام دارد « تصویر خیال» از جای برخاست. اگر هالیوود را بزرگ ترین صنعت فیلمسازی جهان بدانیم، منتقدان از تاثیرگذار ترین افراد و مخاطبان به بازیچه ای در دستان سازندگان تبدیل شده اند. به طور کلی سینما به دودسته تقسیم می شود : 1- سینمای کمدی 2- سینمای غیر کمدی که آینده سینمای ایران در دستان دسته دوم قرار دارد.
نویسنده : علی رفیعی. روزنامه نسل فردا
منبع: تابناک