در جامعه ما کم نیستند انسان هایی که عمری فداکارانه زیسته اند، اما نام و نشانی ندارند.
مدال افتخار روی سینه انسان های عاشقی که از زندگی خود و خواسته های دنیوی شان می گذرند و خود را وقف همنوعان شان می کنند، همیشه می درخشند، اما نامرئی!
خواندن روایت زندگی زنانی که هم در خانه برای فرزندان خود مادری می کنند و هم برای دختران عقب مانده و معلول ذهنی مادرانی مهربان و خوش قلب هستند، خالی از لطف نیست؛ ما بر آن شدیم به پاس سالها خدمت و زحمت صادقانه مادریاران به بچه های معلول ایران زمین با دو تن از آنها هم کلام شویم تا گوشه ای از یک عمر زندگی فداکارانه را به رشته تحریر در آوریم.
خانم ها «زهرا آقازاده نیری» و «زهرا همتی فراهانی» سالهاست در مرکز خیریه وحدت تهران که کار سرپرستی و نگهداری 160 دختر معلول ذهنی را انجام می دهد، به خدمت مادریاری فعالیت دارند و همین نقش را در خانه های خود برای فرزندان شان نیز دارند.
** مهر این بچه ها را خدا به دلم انداخت
خانم آقازاده که 16 سال است در مرکز خیریه وحدت با خدمت به دختران معلول و بذل مهر از چشمه بیکران مادرانه اش می پردازد، از خاطره نخستین روز کاری خود در این مرکز می گوید؛ زمانی که به گفته خودش برای اولین بار این دختران معصوم را دید، گویی خداوند مهر و محبت آنها را به دلش انداخت.
مهر و محبتی که خانم آقا زاده آن را به نخ تسبیحی تشبیه می کند که 16 سال وی را در این مرکز نگه داشته است.
وی گفت: در این سالها با دختران معلول این مرکز ارتباطی عاطفی برقرار کرده ام و حتی بسیاری از این بچه ها با نگاه شان با من سخن می گویند.
خانم آقازاده با بیان اینکه این مرکز توسط خیرین اداره می شود، اظهار کرد: معتقدم هر کمکی که به این بچه ها بشود، خداوند 10 برابر، عوض آن را می دهد.
وی با بیان خاطراتی از فعالیت 16 ساله خود دراین مرکز خیریه افزود: روزی برای امور درمانی همسر بیمارم که در بیمارستان بستری بود به شدت نیازمند 400 هزار تومان پول بودم و نمی دانستم از چه کسی این مبلغ را قرض بگیرم، اما خواست خدا این بود که فردای همان روز یکی از مدیران شهری تهران از این مرکز بازدید کند و جالب اینکه دقیقا 400 هزار تومان به من کمک کرد!
خانم آقازاده در مورد زندگی شخصی اش نیز، گفت: همسرم سرایدار ثبت احوال است و منزل ما هم در همان اداره واقع در خیابان نبردجنوبی است؛ یک فرزند دختر دارم و خدا را شکر با درآمدی که در این مرکز دارم، زندگی ام را می گذرانم.
این مادریار مرکز خیریه وحدت می گوید که برای بازنشستگی اش اقدام کرده و به زودی بازنشسته می شود اما تاکید می کند که اگر به خدماتم نیاز باشد، حاضرم باز هم کارم را ادامه دهم.
** هرگز احساس خستگی نکردم
این مادریار فداکار بر این باور است که خوشحال کردن بچه های معلول ذهنی با یک نگاه مهربان، یک لبخند و حتی یک خوراکی و جایزه هم میسر است و از اینکه سالها در این مرکز فعالیت دارد، هرگز احساس خستگی نمی کند.
وی گفت: با اینکه همسرم بیمار کلیوی است و هر روز باید در بیمارستان دیالیز شود اما هرگاه به این مرکز می آیم، تمام مشکلاتم را فراموش می کنم تا بتوانم با همه وجود به دختران معلول خدمت کنم.
وی گفت: علاوه بر فعالیت در این مرکز در یک موسسه هم فعالیت انبارداری می کند.
وی با بیان اینکه کار کردن با این بچه ها لذت خاصی دارد، افزود: هر روز صبح که به محل کارم می آیم، بچه ها را می بوسم درست مانند دختران خودم!
وی البته از بی عاطفگی برخی خانواده ها دل خوشی ندارد و می گوید: خانواده هایی داریم که حتی در صورت بستری شدن فرزندان شان که در این مرکز نگهداری می شوند، حاضر نیستند سری به آنها در بیمارستان بزنند و از دید آنها «زندگی یعنی پول»!
وی در پایان صحبت هایش از همه خیرین تشکر می کند و می گوید: اگر آنها و حمایت هایشان نبود، نه چتری بالاسر این دختران بی پناه بود و نه امثال من که نیاز مالی شدیدی دارم، درآمدی می داشتم.
** حس خوبی دارم وقتی بچه ها «مامان» صدایم می کنند
زهرا همتی فراهانی دیگر مادریار مرکز وحدت نیز از تجریه 11 سال فعالیت مادریاری خود، سخن گفت.
وی با بیان اینکه از فعالیت در این مرکز، هم قصد تامین مخارج زندگی اش را دارد و هم نیتش انجام کار خیر و خداپسندانه است، اظهار کرد: 11 سال است در این مرکز فعالیت مادریاری دارم.
همتی فراهانی گفت: در سالهایی که مادریار هستم، به این نتیجه رسیدم که با هر یک از این بچه ها به تناسب روحیه و اخلاقی که دارند، باید متفاوت و متناسب رفتار کرد زیرا یکی خیلی لجباز است، دیگری بسیار آرام است و آن یکی هم ممکن است خیلی حساس و عاطفی باشد.
وی تاکید کرد که مراقبت از این بچه ها بسیار حساس است و لازم است همیشه مراقب باشیم که به خودشان آسیبی نرسانند.
وی هم مانند همتای خود از کم لطفی برخی خانواده ها نسبت به دختر معلول شان که در این مرکز نگهداری می شوند، دل خوشی ندارد و در این خصوص، گفت: بعضی از این خانواده ها حتی سالی یک روز هم حاضر نیستند دخترشان را نزد خود ببرند!
خانم همتی فراهانی گفت: حس خوشایند زمانی سراغم می آید که این بچه ها از ته دل شان من را «مامان» صدا می زنند و گاهی بعد از اینکه از مرخصی چند روزه بر می گردم درست مانند اینکه از مادر واقعی شان دور بوده اند، اطرافم را می گیرند، مرا می بوسند و دست شان را دور گردنم حلقه می کنند.
وی انگیزه اصلی خود را از کار در این مرکز، کسب رضای خدا می داند و البته نگاهی هم به معیشت و زندگی شرافتمندانه اش هم دارد.
وی گفت: ساکن نارمک است و دارای 2 پسر و 2 دختر است که اکنون بزرگ شده اند و مانعی برای کارش در مرکز وحدت نیستند.
خانم همتی فراهانی در خاتمه با بیان اینکه نگهداری و مراقبت از دختران معلول ذهنی بسیار سخت و دشوار است و رسیدگی های زیادی می طلبد، از مردم و خیرین خواست که این بچه ها را تنها نگذارند.
لازم به ذکر است در مرکز خیریه وحدت 160 دختر معلول و عقب مانده ذهنی نگهداری می شوند و در این راه 44 مادریار فعالیت می کنند که 24 ساعت کار مداوم و 48 ساعت استراحت دارند.
به گفته مدیر این مرکز که پیشتر با خبرنگار ایرنا گفت و گویی انجام داد، برای نگهداری هر دختر معلول در ماه نیاز به مبلغی حدود 2 میلیون تومان است که این رقم با کمک خیرین تامین می شود.
گزارش از یحیی معماری - انتشار دهنده: محسن فتاحی
منبع: ايرنا
