بیجنوند اما شاید محروم ترین دهستان غرب کشورباشد که پیراهن ژنده بچه هایش بوی نفت می دهد اما هرگز برسفره نفت دولتیان ننشسته اند.
تابناک ایلام خداداد ابراهیمی *بیجنوند ایلام در ایران بزرگ، نامی پرآوازه درمحرومیت و توسعه نیافتگی ست. درغرب کشور، مردمان "لک" ش به جوانمردی و مهمانوازی شهره اند. قلب رئوف کلان زنان و صفای باطنی کلان مردانش درهمه قصه های بومی و ادبیات عامه، ترجمانی از انسانیت است
قوم "لک " همواره دردورافتاده ترین ومحروم ترین نقاط ایران اسلامی سکونت دارند.خواه "کوهدشت" لرستان باشد و خواه " پیازآباد" و " بیجنوند" ایلام باشد.
بیجنوند اما شاید محروم ترین دهستان غرب کشورباشد که پیراهن ژنده بچه هایش بوی نفت می دهد اما هرگز برسفره نفت دولتیان ننشسته اند.
ایلام اما گاز ونفت دارد،پالایشگاه دارد پتروشیمی دارد اما مهمانان ناخوانده غیربومی و نورچشمی های وزارت نفت همه مشاغلش را قُرُق کرده اند. تا جوانان ایلامی و بیجنوندی برای امرارمعاش به مشاغل سخت و طاقت فرسا روی آورند وبا آمال و آرزوهای جوانی، راهی غربت شوند. غربت، غربت است حتی اگر پایتخت باشد.درپایتخت جوانان بیکارشهرستانی را که برصدر اتاق ریاست نمی نشانند، شغلشان را به بهای جانشان تأمین می کنند.باید دربطن حادثه خوف وخطر، آتشبال باشی ، تا برسَرِ کارباشی بر ارتفاع سرسام آور پالایشگاه ها که بوی مرگ می دهد و یا در مجاورت کوره های آتش که باید مدام سیاوش درآتش باشی تا پایان ماه شندرغازی کف دستت بگذارند که حقوق و مواجب می گیری باید هم خطر کنی!بایدهم باجانت بازی کنی!
انفجار وآتش سوزی مهیب درپالایشگاه نفت تهران ، خبری دهشتناک بود که قبل از همه ایرانیان، مردم ایلام و قوم نجیب "لک " را درماتمی وهم انگیز فروبرد.
هفت تن از جوانان و مردان بیجنوند درآتش غفلت مدیران بی تدبیر زنده زنده سوختند. آن ها درناگهان ترین انفجار مرگبار پالایشگاه، هیچ راه گریزی نداشتند جز اینکه همدیگر را درآغوش بگیرند و فریادی دردناک سَر دهند. بافریاد استمداد می خواستند اما پاسخی نمی شنیدند جز شیون های لَکی و مویه های سوزناک مادران دلسوخته...
خبر، پُتک بود و برآینه دل ها نشست؛
کارگران فنی و تکنسین ها مشغول تعمیر یک بخش ازپالایشگاه نفت هستند که نَشتِ مواد نفتی با آتش‌سوزی همراه می شود. در پی این حادثه هفت نفر از تکنسین‌ها به دلیل استقرار روی ارتفاع پالایشگاه جان خود را از دست می دهند و چند نفر هم به شدت مصدوم می شوند.
هفت تن از مردان بیجنوند ایلام قربانی این حادثه هولناک شدند :
زنده یادان سجاد دارابی، پوریا دارابی، محسن دارابی، افشار میرزایی، کاظم امیری و نعمت کوخایی ، ققنوس وار در اوج شعله های آتش سوختند تا هیچ مسولی مدال شجاعت خدمت بر شانه های ستبرشان نصب نکند .
" پروانه ها رفتند تا آتش بگیرند
رفتند وزین آتش گرفتن ناگزیرند."
قوم "لک " همواره دردورافتاده ترین ومحروم ترین نقاط ایران اسلامی سکونت دارند.خواه "کوهدشت" لرستان باشد و خواه " پیازآباد" و " بیجنوند" ایلام باشد.
بیجنوند اما شاید محروم ترین دهستان غرب کشورباشد که پیراهن ژنده بچه هایش بوی نفت می دهد اما هرگز برسفره نفت دولتیان ننشسته اند.
ایلام اما گاز ونفت دارد،پالایشگاه دارد پتروشیمی دارد اما مهمانان ناخوانده غیربومی و نورچشمی های وزارت نفت همه مشاغلش را قُرُق کرده اند. تا جوانان ایلامی و بیجنوندی برای امرارمعاش به مشاغل سخت و طاقت فرسا روی آورند وبا آمال و آرزوهای جوانی، راهی غربت شوند. غربت، غربت است حتی اگر پایتخت باشد.درپایتخت جوانان بیکارشهرستانی را که برصدر اتاق ریاست نمی نشانند، شغلشان را به بهای جانشان تأمین می کنند.باید دربطن حادثه خوف وخطر، آتشبال باشی ، تا برسَرِ کارباشی بر ارتفاع سرسام آور پالایشگاه ها که بوی مرگ می دهد و یا در مجاورت کوره های آتش که باید مدام سیاوش درآتش باشی تا پایان ماه شندرغازی کف دستت بگذارند که حقوق و مواجب می گیری باید هم خطر کنی!بایدهم باجانت بازی کنی!
انفجار وآتش سوزی مهیب درپالایشگاه نفت تهران ، خبری دهشتناک بود که قبل از همه ایرانیان، مردم ایلام و قوم نجیب "لک " را درماتمی وهم انگیز فروبرد.
هفت تن از جوانان و مردان بیجنوند درآتش غفلت مدیران بی تدبیر زنده زنده سوختند. آن ها درناگهان ترین انفجار مرگبار پالایشگاه، هیچ راه گریزی نداشتند جز اینکه همدیگر را درآغوش بگیرند و فریادی دردناک سَر دهند. بافریاد استمداد می خواستند اما پاسخی نمی شنیدند جز شیون های لَکی و مویه های سوزناک مادران دلسوخته...
خبر، پُتک بود و برآینه دل ها نشست؛
کارگران فنی و تکنسین ها مشغول تعمیر یک بخش ازپالایشگاه نفت هستند که نَشتِ مواد نفتی با آتش‌سوزی همراه می شود. در پی این حادثه هفت نفر از تکنسین‌ها به دلیل استقرار روی ارتفاع پالایشگاه جان خود را از دست می دهند و چند نفر هم به شدت مصدوم می شوند.
هفت تن از مردان بیجنوند ایلام قربانی این حادثه هولناک شدند :
زنده یادان سجاد دارابی، پوریا دارابی، محسن دارابی، افشار میرزایی، کاظم امیری و نعمت کوخایی ، ققنوس وار در اوج شعله های آتش سوختند تا هیچ مسولی مدال شجاعت خدمت بر شانه های ستبرشان نصب نکند .
" پروانه ها رفتند تا آتش بگیرند
رفتند وزین آتش گرفتن ناگزیرند."
*روزنامه نگار
