توزیع آش نذری با نام «هریسه»در کهگیلویه و بویراحمد
توزیع غذای نذری از رسومات مردم کهگیلویه و بویراحمد در ماه محرم است.
به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از یاسوج؛ نذورات در بین مسلمانان در ایام مختلفی از دیرباز مرسوم است و ماه محرم از این ایام است.
آیین نذری دادن به عزاداران امام حسین(ع) سنتی دیرینه و پسندیده در میان اکثر مسلمانان و به خصوص شیعیان ایران و به تعبع آن کهگیلویه و بویراحمد است.
مردم استان کهگیلویه وبویراحمد هرساله با آغاز ماه محرم با برپا کردن خیمه‌ها و سیاه پوش کردن تکیه‌ها، مساجد و حسینیه‌ها و نصب پرچم‌های عزا بر سر درب منازل، خود را برای عزاداری و سوگواری سالار شهیدان و 72 تن از یاران باوفایش آماده می‌کنند.
از دیگر رسم‌های ماه محرم که از قدیم تاکنون در بین مردم استان مرسوم بوده این بود که همه خانواده‌ها بعد از عزاداری ظهر عاشورا و اقامه نماز برای نهار به محل عزاداری رفته و کسانی که غذای نذری داشتند آن را آورده و بین عزاداران تقسیم می‌کردند که البته این رسم هنوز هم اجرا می‌شود.
یکی دیگر از رسم‌های استان پخت حلیم و آش گندم در صبح روز عاشورا و تاسوعا است که در زبان محلی به آن «هریسه» می‌گویند.
نذری دادن و سفره انداختن برای حضرت ابوالفضل (ع) نیز از نذرهای مرسومی است که خانواده‌های استان آن را انجام داده و از این منبع کرم و سخاوت، قمر بنی‌هاشم طلب حاجت می‌کنند.
مردم این دیار در این ایام با حضور در محل‌های عزاداری و تشکیل مجالس نوحه‌سرایی و سینه زنی به روش های خاص و ویژه به گرامیداشت این ایام می‌پردازند.
برخی از آیین های سنتی که مردم استان در ایام محرم برگزار می کنند، به علت سبک خاص برگزاری و قدمت زیادشان در فهرست آثار معنوی کشور نیز به ثبت رسیده است.
آب و جارو کردن، غبارروبی و سیاهپوش کردن مساجد و حسینه‌ها، آماده کردن و شستن دیگ‌های بزرگ جهت پخت نذری، خریدن و آماده کردن لباس‌های مشکی، نوشتن جملات و نوشته‌های مربوط به عاشورا و امام حسین (ع) بر روی خودروها از جمله کارهایی است که مردم این استان برای آماده شدن و استقبال از ماه محرم انجام می‌دهند.
حتی اگر کسی عروسی یا مراسم جشنی دارد آن را قبل از رسیدن ماه محرم انجام میدهد چون اعتقاد دارند در ماه محرم و صفر به احترام شهدای کربلا و بی‌بی زینب (س) که داغدار برادر است، نباید مجالس شادی برگزار شود.
در گذشته اسبی را به نشان اسب امام حسین (ع) زین و تزئین کرده و بین هیئت می‌گردانند، نوحه‌خوانان نوحه می‌خواندند و بعضی‌ها مانند تعزیه واقعه کربلا را به تمثیل اجرا می‌کردند و زن‌ها نیز با دیدن این نمایش‌ها جیغ (لیکه) و شیون سر می‌دادند که به این رسم به اصطلاح «کتل» می‌گفتند.
زنان عشایری حجله‌ای برای حضرت قاسم و گهواره‌ای (تهته) برای حضرت علی‌اصغر (ع) درست کرده، به آن گردو و زنگوله و چشم زخم آویزان و روی آن را پارچه سبز می‌کشیدند.
این زنان در ایام محرم با روشن کردن آتش و دور آن حلقه زدن برای دامادی حضرت قاسم (ع) و حضرت علی‌اصغر نوحه (شروه) خوانده و عزاداری می‌کردند و بعد از آن نیز با وصل کردن سنجاق یا گره زدن پارچه از آنها طلب حاجت می‌کردند.